Bachowski Jan, konfederat barski, według Kitowicza pochodził z Kaliskiego i tylko przypadkiem, bawiąc u swego wuja Józefa Mietlickiego, słynnego rębacza w ziemi warszawskiej, dał się wciągnąć do związków konfederackich mazowieckich; skądinąd zresztą wiadomo, że rodzina B-ich podpisywała suffragia z ziemią ciechanowską. Jan B., sam także rębacz sejmikowy, został regimentarzem warszawskim przy marszałku Wojciechu Tressenbergu, którego wybrano 5 VII 1769 r. Zaczynał wojenkę szczęśliwie, bo według tegoż Kitowicza zniósł na podjeździe w puszczy kampinoskiej paruset kozaków, czem mocno zaalarmował Warszawę (znane nam źródła rosyjskie milczą o tak poważnej klęsce). Nie odważył się jednak zaatakować stolicy, a trzosy po kozakach zatrzymał przy sobie, czem nadwerężył swą reputację. Wyszedłszy cało z klęski pod Dobrą (23 I 1770), pobiegł na Litwę, ale pod Brześciem 25 II został rozproszony przez Ksaw. Branickiego. Pozbierał wtedy wypuszczonych przez wroga towarzyszy, nawiedził Siedlce i prawdopodobnie wrócił do Tressenberga, skoro po bitwie pod Pilznem (15 V 1770), gdzie Tr., walcząc przy boku K. Pułaskiego, dostał się do niewoli, B. nosi dalej tytuł regimentarza warszawskiego. Ożeniwszy się z Teresą Bielawską, panną służebną wujenki, bujał po kraju z hajdukami i lokajami, a nawet »chwytał się łotrostwa«, czem zniecierpliwiona Generalność kazała mu (10 VII) »quocunque bądź titulo część dywizji warszawskiej… komenderującemu« iść pod rozkazy Zaremby albo Mikorskiego. Nie usłuchał widocznie tego ordynansu, skoro najpierw wzięty przez swoich w kajdany, ledwo się od śmierci wyprosił, potem w październiku 1770 r. zagarnął na Litwie regiment Skórzewskiego (300 ludzi), wreszcie – wbrew informacjom Kitowicza, który mu każe siedzieć cicho u wuja i więcej w konfederacji nie służyć – 23 VI 1772 r. rozproszony przez Rosjan gdzieś na Mazowszu z setką partyzantów, dostał się do niewoli. Niema go jednak w spisie konfederatów-sybiraków Belcoura, tylko w rejestrze Generalności, ułożonym przez kogoś w chwili katastrofy latem 1772 r., figuruje obok jakiegoś Bętkowskiego – obaj »wielu sławni potyczkami«.

Kitowicz Jędrzej, Pamiętniki, Lw. 1882, I 175; Zeznania ppor. Jakóba Więckowskiego w Materjałach do dziejów woj. konfederackiej (Arch. Kom. Hist. Wojsk. I), 131; Opisanje woinskich diejstwij gen. Bibikowa, tamże, 164; Pamiętniki Stan. Lubomirskiego, Lw. 1925, 103; Relacja posła duń. Saint Saphorina 31 X 1771 (Arch. Kopenh.); »Generalność cała konfederacka«, rkp. Ossol. 1409 i 572.

Władysław Konopczyński